Altijd een lastig probleem: hoe vind je je plek in een donkere theater- of bioscoopzaal? Oplossing: kleine lichtjes aan de zijkant van stoelen, of lichtjes ingebouwd in de vloer. Zo weet waar te lopen
en waar niet, en je plek te vinden.
Stel je nu voor: complete duisternis.
Kom binnen.
Stop met je zaken voor te stellen en kijk naar
. ..... .:.:...:::ccccoCCoooo::
Terwijl je zit te kijken, wordt de vraag: wat is kijken? Hier komen de gidslichtjes die je je plaats konden wijzen terug, maar dan anders. Gewoonlijk kijken we om onszelf te oriënteren. Maar of dat nu in reactie is of als gevolg: veel kunst is er op gericht om ons te desoriënteren – waardoor de vraag blijft wat “kijken” is. En dat is nu de vraag waar het werk van Pointeker op gericht is. Om die vraag te kunnen beantwoorden moet Pointeker zowel weg bewegen van, als zich verbinden met de bekende taal van cinema en fotografie. De manier waarop hij daarin slaagt doet denken aan concrete poëzie. Maar dit is niet meer dan “doet denken aan”. Concrete poëzie was, in het algemeen, een reactie op iets wat we al kenden. Maar door die reactie bleef concrete poëzie, dialectisch, verbonden met wat we al kenden. In het kader van cinema en fotografie weet Pointeker aan dat dilemma te ontsnappen. Dat laat ie niet zien. Wat ie laat zien, toont dat.
We bevinden ons in complete duisternis.
Er verschijnt een licht, of er schijnen lichten: een auto vindt zijn weg. Laten we dat letterlijk nemen: “Een auto vindt zijn weg.” Het is dus geen auto die, instrumenteel, wordt gebruikt om van hier naar daar te komen. Licht makende, vindt de auto zijn weg. Er komen andere beelden achteraan: die vinden ook alle een weg.
Wij kijken, gevangen in het lichten van datgene wat wordt getoond – en we beginnen te beseffen wat kijken is.
Frans-Willem Korsten